De ramp met
de Costa Concordia maakt weer eens duidelijk hoe een intense gebeurtenis
allerlei verhalen oplevert als het gaat om de schuldvraag. Wat vooral doorwerkt is het hanteren van perspectief, externalisatie en
stereotypering. Zij spelen een rol in de confrontatie
van betrokkenen met de buitenwereld en zichzelf en de behoefte om iets te doen met de
gevoelens van angst die daarbij spelen. Eigenlijk gebeurt er niet veel anders
dan bij een echtscheiding of arbeidsconflict. Meestal ligt 'de schuld' bij de
ander, zo vindt men en zoeken mensen naar bewijs dat dit zo is.
De Kapitein
van de Costa Concordia is voor velen een lafaard door het schip te verlaten.
Of dat zo is moet nog worden bewezen, maar mensen sluiten zich nu eenmaal graag
aan bij de algemene opinie, ook al is er nog geen bewijs, omdat ze anders misschien alleen komen te staan. Vanuit het gezichtspunt van de kapitein kon hij de evacuatie vanuit
een reddingsboot beter coördineren, omdat er chaos was ontstaan. Zeg maar
een soort helikopterview maar dan vanaf het water. Daar is iets voor te zeggen,
maar omdat wij in romans hebben geleerd dat een kapitein met het schip ten
onder dient te gaan is hij dús een lafaard. Maar, wellicht is hij een excellent manager
die afstand neemt van het probleem om daarna beter te kunnen handelen? Er lagen
immers mensen in het water en die verzuipen eerder dan mensen die nog aan dek
staan terwijl de boot op een rots vastligt......Het is maar hoe je kijkt. Maar omdat er 'een geluidsopname' is van
een 'coastguard' medewerker die zonder enig beeld de kapitein uitscheldt dat hij
terug moet aan dek, (hoe doe je dat bij een cruiseschip?) hebben wij als buitenstaanders de munitie om hem
publiekelijk af te maken en doen we dat!
Maar wie stelt nu eens de vraag wie er
op dat moment verantwoordelijk was? Wie stond er op de brug? De 2e man aan
boord is ook in de rang van kapitein! Wie had die avond dienst?
