Nederland is een democratie. Dat uit zich bijvoorbeeld in de mogelijkheid dat iedere burger een conflict kan voorleggen aan de rechter, ook als die dat niet kan betalen. Toegang tot bemiddelingsvormen zoals mediation is daarentegen niet wettelijk geregeld en daarmee niet voor iedereen toegankelijk.
Dat is eigenlijk vreemd, zeker als bekend is dat mediation als prettig wordt ervaren, tot betere uitkomst leidt en afspraken in de praktijk beter worden nageleefd dan uitspraken van de rechter (Eshuis, 2009).
Iemand die zijn of haar conflict voorlegt aan de rechter loopt altijd het risico dat deze anders beslist dan op voorhand werd verwacht (al dan niet voorgesteld door een advocaat). Daarmee kan niet alleen de zaak worden verloren, maar kan men ook worden veroordeeld tot het betalen van alle kosten, incluis die van de tegenpartij. Daar dit risico voor individuen vaak te groot blijkt, zie je in de praktijk dat de gang naar de rechter vaak wordt gemeden. Bedrijven of beterbedeelden maken van de onbalans in beschikbare middelen gebruik door niet aan mediation te willen meedoen en voeren de druk op door juist wel het conflict aan de rechter voor te leggen als zij menen over een grotere 'oorlogskas' te beschikken. Maar hoe kom je aan een Pro Deo mediator als je mediation niet kan betalen?
In een proces inzake Notariële aansprakelijkheid, stelt het Hof in Amsterdam dat de Notaris onzorgvuldig heeft gehandeld door op te treden als initiator en bemiddelaar in een financiële transactie tussen zijn cliënten. Het hof stelt dat de Notaris zich verre dient te houden van bemiddelingsactiviteiten. 
